Dodenherdenking 2024: Littekens vertellen ons verhaal

Littekens vertellen het verhaal van wie we zijn. Waar we vandaan komen. Wat we overwonnen hebben. Welke pijn we hebben doorstaan.  

We hebben ze allemaal. En toch zijn ze allemaal anders. Sommige littekens zijn recent. Vers. Anderen zijn ouder en vervaagd. Sommige littekens zijn zichtbaar. Anderen zie je niet.  

Waar ze ook zitten. Hoe zichtbaar ze ook zijn. Littekens vertellen ons verhaal. Het verhaal van wie we zijn als individu. En als samenleving.  

Soms is het moeilijk deze littekens te zien. Vooral in een land als Nederland. Een land waar mensenrechten worden nageleefd en waar geen onderdrukking is. Een land waar een samenleving goed kan functioneren.  

Maar dat betekent niet dat de littekens er niet zijn. Want ook hier in Nederland zijn families dierbaren verloren tijdens het oorlogsgeweld van 1940-1945.  

Het lijkt zo ver weg. Soms vergeten we bijna dat het gebeurd is. We gaan door met ons leven. We hebben het goed. We leven in een vrij land. Waarin iedereen mag meedenken en meebeslissen.  

Vrijheid is iets waar je pas bij stilstaat als het er niet meer is. Dat besef hadden 80 jaar geleden onze grootouders, vaders en moeders.  

En ook al zijn er nog maar weinig mensen die de de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog zelf hebben meegemaakt. Vergeten mogen we het nooit. Littekens vervagen, maar verdwijnen doen ze niet. We dragen ze voor altijd bij ons.  Ze herinneren ons aan wat er toen is gebeurd, aan de schade die is aangericht, aan de donkere periode.  

Maar ze herinneren ons ook aan onze vechtlust en de kracht om door te gaan.  

Littekens vertellen ons verhaal. 

Onze boodschap is dat we dit niet vergeten. Dat we niet vergeten naar elkaar om te kijken. Ook al zie je het soms niet, je weet nooit wat voor littekens een ander met zich meedraagt.  

Dus vraag je buurman een keer hoe het met hem of haar gaat. Bel die oude vriend op. Alleen door naar elkaar te luisteren weten we wat voor pijn sommigen met zich meedragen.   
Wat voor kracht er nodig is om elke dag weer door te gaan.  

80 jaar vrijheid. Dit is geen vanzelfsprekendheid. Hiervoor hoef je alleen maar om je heen te kijken. Foto's in de krant over oorlog in de Gazastrook.  

Beelden op het nieuws van aanslagen in Oekraïne. Of gewoon hier in het dorp, waar we 400 vluchtelingen opvangen die verdreven zijn uit hun land.  

Sluit je ogen niet. Kijk niet weg. Het is vreselijk. Het doet pijn. Maar ook deze wonden hebben de ruimte nodig om te helen en om gehoord te mogen worden.  

Littekens, we hebben ze allemaal en ze vertellen ons verhaal. Het verhaal wat gehoord mag worden en het verhaal wat er mag zijn. Stel je open voor een ander en luister naar elkaar. Laten we samen blijven bouwen aan onze eigen vrijheid.  

Littekens zullen vervagen, maar herinneringen blijven bestaan.